Αν η πραγματικότητα μας είναι μια προσομοίωση, τότε είναι η ζωή μας απλά ένα παιχνίδι;

Μπορούμε όντως να σκεφτούμε τη ζωή σαν ένα παιχνίδι, είτε είναι προσομοίωση είτε όχι.

Μια προσομοίωση πιθανώς είναι κάτι πολύ περισσότερο, καθώς οι δημιουργοί της ίσως είχαν άλλες επιδιώξεις πέρα από τη δημιουργία ενός παιχνιδιού.

Λίγα παιχνίδια είναι "απλά" παιχνίδια. Δεν ενθουσιάζονται όλοι με τα παιχνίδια, αλλά πολλοί παίκτες τα θεωρούν πολύ ουσιαστικά. Θέλουν να τα παίξουν, όπως ίσως όλοι εμείς θα θέλαμε να παίξουμε αυτό το μεγάλο παιχνίδι της ζωής.

Αν η ζωή μας είναι ένα μεγάλο παιχνίδι, τότε αξίζει να τη σπαταλήσουμε παίζοντας άλλα παιχνίδια; Ναι, γιατί όχι - έχουμε παιχνίδια μέσα σε άλλα παιχνίδια, και κάποιες φορές τα παίζουμε κι αυτά.

Όμως, αν παίζουμε σε υπολογιστή, κονσόλα ή τηλέφωνο, είναι καλό να αναλογιστούμε ποια είναι η ακριβής σημασία που βρίσκουμε σε αυτά; Και πάνω απ' όλα, θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να βρούμε την ίδια σημασία και σε αυτήν την πραγματικότητα - αυτό το μεγαλύτερο παιχνίδι - πιθανώς με έναν ακόμα πιο μεγαλοπρεπή τρόπο;

Τι θεωρείται, λοιπόν, σπατάλη; Αυτή η ζωή είναι δική σου, την έχεις επιλέξει εσύ ο ίδιος. Φυσικά, είναι δική σου υπόθεση να αποφασίσεις πώς θα την αξιοποιήσεις. Μπορείς να παίζεις παιχνίδια, να χρησιμοποιείς ουσίες, να ξαπλώνεις στον καναπέ και να παραδίνεσαι στις streaming υπηρεσίες. Μπορείς επίσης να κατηγορείς άλλους για τη δυστυχία της ζωής σου. Απόλυτα.

Όταν η ζωή σου σε αυτήν την πραγματικότητα τελικά τελειώσει και επιστρέψεις εκεί απ' όπου ήρθες, πώς θα θυμάσαι μια τέτοια ζωή; Θα ήταν σπατάλη ή ακριβώς αυτό που ήθελες να κάνεις; Ποιο θα ήταν το σκορ σου σε αυτό το παιχνίδι;

Μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις, και μπορείς να το αποφασίσεις μόνο εδώ και τώρα. Είναι τώρα η στιγμή που ούτε εσύ ο ίδιος δε θα θες να θυμάσαι, ή είναι αυτή η στιγμή στην οποία εκπληρώνεις το σκοπό της ζωής σου, όπως ήθελες;

Αν η ζωή είναι παιχνίδι, τι γίνεται αν αυτό το παιχνίδι επιβραβεύει τη βία; Είμαστε όλοι εδώ εναντίον αλλήλων;

Η σκέψη μπορεί να περιέχει μια δόση αλήθειας. Μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει αιώνιο πόλεμο και επιπλέον πόντους για "χτυπήματα στο κεφάλι".

Παίζουμε βίαια παιχνίδια. Δεν υπάρχει τίποτα κακό με τα βίαια παιχνίδια όταν δεν έχουν μεγαλύτερη σημασία πέρα από την ψυχαγωγία.

Αλλά ένα παιχνίδι στο οποίο οι παίκτες γεννιούνται εντελώς ασυνείδητοι της πραγματικότητας και της αληθινής τους φύσης, και περνούν τη ζωή τους επιδιώκοντας το σκοπό τους, μέσα από μεγάλες δυσκολίες και επιτυχίες, δημιουργώντας σχέσεις και ιδρύοντας οικογένειες, πάντα μαθαίνοντας και διδάσκοντας, μόνο για να πεθάνουν τελικά και να επιστρέψουν στην αληθινή πραγματικότητα; Όχι, εδώ η βία δεν ανήκει.

Το παιχνίδι της ζωής είναι ουσιαστικό. Έχει σκοπό. Θέλαμε να έρθουμε εδώ, και σίγουρα θα θέλαμε να το κάνουμε πολλές φορές ακόμη.

Αν χρησιμοποιούμε βία εδώ, εμποδίζουμε την εκπλήρωση του σκοπού των άλλων. Αν σκοτώσουμε κάποιον, ο σκοπός του δεν μπορεί πλέον να πραγματοποιηθεί. Αν βλάψουμε κάποιον, περιορίζουμε και εμποδίζουμε τις πιθανότητές του να επιτύχει το σκοπό του. Ο σκοπός που έχει επιλέξει κανείς δε είναι πιθανό να είναι το θύμα κάποιου άλλου.

Αν χρησιμοποιούμε βία εδώ, συνεχίζουμε μια κουλτούρα βίας. Προωθούμε με το παράδειγμά μας μια συμπεριφορά που μπορεί να στραφεί και εναντίον μας. Αυτή η κουλτούρα μπορεί να είναι ισχυρή ακόμη και όταν επιστρέψουμε σε αυτό το παιχνίδι την επόμενη φορά. Τι γίνεται αν τότε εμείς είμαστε το θύμα;

Σκέψου ότι αυτή η ζωή σου είναι ένα παιχνίδι. Είναι μια απολύτως αποδεκτή σκέψη.

Θα πετάξεις το παιχνίδι σου; Θα το χρησιμοποιήσεις για να καταστρέψεις τον εαυτό σου ή άλλους;

Ή θα το κάνεις την καλύτερη ζωή σου ποτέ;