Αν ζούμε όντως σε μια προσομοίωση και η ζωή είναι απλώς ένα παιχνίδι, τότε τι νόημα έχουν όλα αυτά; Αν η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι τεχνητή και η συνείδησή μας προέρχεται από μια αληθινή πραγματικότητα, γιατί να παραμένουμε εδώ παρά να επιστρέψουμε στην αληθινή πραγματικότητα, η οποία πρέπει να είναι απίστευτα εξελιγμένη και πλούσια για να μπορεί να δημιουργήσει μια τόσο πειστική εικονική πραγματικότητα;
Γιατί να μη θέλαμε να τερματίσουμε τη ζωή μας εδώ, ειδικά αν είναι δύσκολη και γεμάτη αποτυχίες;
Κάποιος θα μπορούσε εύλογα να το ρωτήσει αυτό, αλλά το ίδιο εύλογα, ή ακόμα και καλύτερα, θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί γιατί να προχωρήσει σε μια τέτοια πράξη.
Όπως έχουμε συζητήσει, ήρθαμε εδώ για κάποιο λόγο. Επιλέξαμε να εισέλθουμε σε αυτή την πραγματικότητα, απόλυτα συνειδητοί ότι η ζωή εδώ είναι διαφορετική και συχνά δύσκολη και προκλητική.
Φυσικά, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε γιατί ήρθαμε εδώ. Δεν γνωρίζουμε ούτε τις επιλογές που κάναμε όταν ήρθαμε εδώ. Δεν γνωρίζουμε πώς ήταν η ζωή μας στην αληθινή πραγματικότητα, ούτε γιατί επιλέξαμε να ζήσουμε προσωρινά σε αυτή την πραγματικότητα αντί να συνεχίσουμε αδιάκοπα στον τόπο από τον οποίο προήλθαμε.
Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι το κάναμε, και το γνωρίζουμε επειδή είμαστε εδώ.
Ίσως θέλαμε να μάθουμε κάτι. Ίσως αυτή η συγκεκριμένη εμπειρία έλειπε από τις πολλές άλλες εμπειρίες μας, και θέλαμε να δούμε και αυτή την πλευρά της ζωής. Ίσως επιλέξαμε αυτή την εποχή ή αυτό το μέρος επειδή δεν το είχαμε ζήσει πριν, ή ίσως ήταν απλά το είδος της εμπειρίας που θέλαμε να ξαναζήσουμε. Ίσως ήρθαμε εδώ με τους φίλους μας και θέλουμε να μοιραστούμε την εμπειρία αυτή μαζί.
Αν εγκαταλείψουμε αυτή τη ζωή επειδή είναι δυσάρεστη, δύσκολη ή βαρετή, ή αν πιστεύουμε ότι έχουμε αποτύχει ή ότι δεχόμαστε κακομεταχείριση, θα εγκαταλείψουμε όλα όσα ήρθαμε εδώ για να μάθουμε.
Και τι θα κερδίσουμε από αυτό; Θα επιστρέψουμε στη ζωή και την πραγματικότητα από την οποία θέλαμε να έρθουμε εδώ. Ίσως επιστρέψουμε νωρίτερα απ’ ό,τι σχεδιάζαμε. Σίγουρα, μπορούμε να επιστρέψουμε, και σίγουρα θα το κάνουμε, αλλά ακόμα και έτσι, θα σπαταλήσουμε αυτή τη ζωή και τις ευκαιρίες που έχουμε αυτή τη στιγμή, αυτή τη στιγμή.
Παράλληλα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έρχεται κάποια στιγμή που είναι καιρός να αφήσουμε αυτή την πραγματικότητα πίσω μας, έστω και προσωρινά.
Αυτό μπορεί να συμβεί εξαιτίας ασθένειας, γήρατος, ατυχήματος ή βίας. Η ζωή μας μπορεί να τελειώσει χωρίς να έχουμε οποιαδήποτε επιρροή πάνω σε αυτό.
Παρ’ όλα αυτά, αυτό συμβαίνει όλο και λιγότερο συχνά. Καθώς η επιστήμη, η τεχνολογία και η ιατρική προοδεύουν, πεθαίνουμε όλο και λιγότερο συχνά από εξωτερικούς παράγοντες που παλαιότερα σήμαιναν βέβαιο θάνατο. Ζούμε περισσότερο και υγιέστεροι.
Ενδεχομένως, να φτάσουμε σε ένα σημείο στην ανάπτυξή μας όπου θα υπερβούμε τον θάνατο. Μπορεί να μάθουμε να θεραπεύουμε όλες τις ασθένειες, να αντικαταστήσουμε όλα τα κατεστραμμένα όργανα, και ακόμα να αντιστρέψουμε την ίδια τη διαδικασία της γήρανσης. Μπορεί να μπορούμε να λάβουμε βοήθεια τόσο γρήγορα σχεδόν σε κάθε περίπτωση που τίποτα δεν θα χάσουμε, και μπορεί ακόμα να καταφέρουμε να γίνουμε πιο ανθεκτικοί και ικανοί.
Αν αυτό συμβεί, και μπορούμε να επιλέξουμε να ζήσουμε σχεδόν αιώνια, σημαίνει ότι πρέπει να το κάνουμε;
Όχι, δε σημαίνει αυτό. Ακόμα και αν νικήσουμε τον θάνατο, μπορούμε πάντα να τερματίσουμε τη ζωή μας για να επιστρέψουμε στην αληθινή πραγματικότητα.
Μπορούμε να το κάνουμε οποτεδήποτε. Τώρα, αύριο, ή όταν αισθανθούμε ότι έχουμε επιτύχει εδώ αυτό που πιστεύουμε ότι ήρθαμε να βρούμε. Αυτό μπορεί να σημαίνει πολύ διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους.
Κάποιος μπορεί να θέλει να ζήσει για χιλιάδες χρόνια μέσα από ολόκληρους αιώνες, ένας άλλος μπορεί να νιώθει ότι έχει επιτύχει όλα όσα ήθελε μέχρι την ηλικία των 27, ενώ για τρίτον, ο πόνος και η δυστυχία μπορεί να είναι το μέτρο που απλά περιμένει να συμπληρωθεί.
Η απόφαση για τον τερματισμό της δικής της ζωής μπορεί μερικές φορές να είναι η μοναδική πράξη όπου ένα άτομο αισθάνεται ότι είναι πραγματικά ελεύθερο. Όταν κάποιος το κάνει με δική του ελεύθερη βούληση και προσεκτική εξέταση, δεν είναι τραγωδία, αλλά μια αξιοθαύμαστη πράξη που μπορεί ακόμα και να αξίζει να γιορταστεί. Είναι μια ευκαιρία να τιμηθεί μια ζωή που το άτομο που την έζησε αισθάνεται ολοκληρωμένη και πλήρης.
Στο μέλλον, ο θάνατος θα μας παίρνει μόνο αν το επιλέξουμε και μπορούμε ήδη να υιοθετήσουμε αυτή τη στάση απέναντι στη ζωή και τον θάνατο. Ίσως κάποια μέρα να νιώσουμε πως αρκετά ήταν αρκετά· ίσως να νιώσουμε πως αυτό ήταν. Ας ρίξουμε τότε μια γιορτή και ας αποχωρήσουμε χαρούμενα!
Αλλά όσο αυτό δεν είναι η στιγμή που πεθαίνουμε, αυτή είναι η στιγμή που ζούμε. Είναι καλό να είμαστε παρόντες στη στιγμή αυτή και να τη βιώνουμε πλήρως, με όλη την ομορφιά και την ασχήμια της.
Αυτή είναι η ζωή μας εδώ και τώρα. Ζήσε την!