Η πραγματικότητα με τον όρο "προσομοίωση" δεν είναι ένας υποτιμητικός όρος, σαν να μην είναι όλα όσα βιώνουμε εδώ αληθινά;
Όχι, αν ζούμε μέσα σε μια προσομοίωση, τότε είναι ακριβής και καταλληλός όρος από την οπτική που βρίσκεται έξω από την προσομοίωση. Χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη για τις προσομοιώσεις που δημιουργούμε. Και αν μέσα σε μια προσομοίωση που έχουμε φτιάξει δημιουργούνταν νέες προσομοιώσεις, τότε η προσομοίωσή μας θα την ανέφερε (στη δική της γλώσσα, φυσικά) ως προσομοίωση και τη δημιουργία μας ως πραγματικότητα.
Η διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και προσομοίωσης έγκειται στο σημείο που χρησιμοποιείται ο όρος. Εμείς αποκαλούμε το περιβάλλον που βιώνουμε ως πραγματικότητα, ενώ τα περιβάλλοντα που δημιουργούμε είναι προσομοιώσεις. Μέσα στις προσομοιώσεις μας, θα βιώνονταν ως πραγματικότητες, τουλάχιστον όταν θα είναι αρκετά εξελιγμένες ώστε οι οντότητες μέσα τους να σχηματίσουν απόψεις για τη φύση της πραγματικότητας.
Με αντίστοιχο τρόπο, στην πραγματικότητα - ας την ονομάσουμε Άρχη - η οποία έχει δημιουργήσει την πραγματικότητα που βιώνουμε, θα ονομαζόταν προσομοίωση, και η Άρχη η ίδια θα ονομαζόταν πραγματικότητα.
Με άλλα λόγια, όλες οι πραγματικότητες είναι προσομοιώσεις για τους δημιουργούς τους και πραγματικότητες για τους κατοίκους τους. Η μόνη εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα είναι η θεμελιώδης πραγματικότητα, η Ανάρχη, που δεν έχει δημιουργηθεί και απλά υπάρχει, και από την οποία προέρχονται όλες οι άλλες πραγματικότητες.
Τι γίνεται αν ζούμε στη θεμελιώδη πραγματικότητα; Τότε να λέμε την πραγματικότητα "προσομοίωση" θα ήταν λάθος, σωστά;
Σωστά, θα ήταν. Αλλά όπως έχουμε συζητήσει προηγουμένως, είναι απίθανο να ζούμε στη θεμελιώδη πραγματικότητα, αν η δημιουργία προσομοιώσεων είναι εφικτή.
Η πραγματικότητά μας θα μπορούσε να είναι η Ανάρχη, αλλά εδώ και χιλιετίες, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η πραγματικότητα που βιώνουμε δεν είναι ο Βράχμαν, το Τάο, η Σουνυάτα, ο Ουρανός, ή η Αλ-Χάκκ αλλά μια δημιουργία ή ψευδαίσθηση κάποιου ή κάτιτος, που πίσω, κάτω ή έξω από αυτή κρύβεται η αληθινή πραγματικότητα - η Άρχη - που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε σε αυτή την πραγματικότητα.
Παρόλο που σήμερα, υπό το φως του υλισμού, του εμπειρισμού και του ορθολογισμού, θεωρούμε την πραγματικότητα που βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε ως τη θεμελιώδη και μόνη υπάρχουσα πραγματικότητα, η αλήθεια είναι ότι μέσα σε κάθε προσομοίωση, μια υλιστική, εμπειρική και ορθολογική προσέγγιση οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα. Από μέσα από την προσομοίωση, δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε την εξωτερική πραγματικότητα, γιατί αυτό θα διέλυε την προσομοίωση και θα ακύρωνε το σκοπό της.
Η επιστημονική προσέγγιση επομένως μας λέει μόνο τι είδους είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε. Δεν μπορεί να μας πει αν η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι αυθεντική.
Πώς μπορούμε λοιπόν να είμαστε παρόντες σε μια πραγματικότητα που μπορεί να μην είναι καν αυθεντική;
Ακόμη κι αν η εμπειρία μας από την περιβάλλουσα πραγματικότητα και ακόμη και από τα σώματά μας είναι μέρος μιας προσομοίωσης, εμείς παραμένουμε αληθινοί. Ακόμη κι αν έχουμε έρθει σε αυτή την πραγματικότητα από την Άρχη, είμαστε εδώ τώρα, σε αυτή την στιγμή, και αυτό είναι το μόνο μέρος στο οποίο μπορούμε να είμαστε παρόντες. Η εσωτερική μας πραγματικότητα είναι πάντα αληθινή· πρέπει απλώς να την βρούμε και να τη νιώσουμε.
Όντας παρόντες εδώ και τώρα, μπορούμε να βρούμε εντός μας βεβαιότητα, ηρεμία και γαλήνη, που μας επιτρέπουν να αντιμετωπίζουμε την αβεβαιότητα και το χάος της εξωτερικής εμπειρίας χωρίς αγωνία ή κατάπληξη, επιτρέποντάς μας να κάνουμε την πραγματικότητα που βιώνουμε έναν τόπο όπου μπορούμε να ευδοκιμήσουμε, να αγαπήσουμε και να ανθίσουμε, εκπληρώνοντας τόσο το δικό μας σκοπό όσο και τον σκοπό αυτής της προσομοίωσης, όποιοι κι αν είναι αυτοί, και όταν έρθει η ώρα, να επιστρέψουμε με χαρά στην Άρχη.