اگر واقعاً در یک شبیه‌سازی زندگی می‌کنیم، پس چه معنایی دارد؟ چرا باید به زندگی خود ادامه دهیم؟
دلایل متعددی برای این امر وجود دارد. همان‌طور که گفته‌ایم، ما به دلیلی اینجا هستیم - هر یک از ما انتخاب کرده‌ایم که به این واقعیت وارد شویم، به زندگی جدیدی متولد شویم که درباره‌ی دیگر چیزها هیچ اطلاعی نداریم. این خود یک دلیل است. حتی اگر نمی‌دانیم و نمی‌توانیم بدانیم چرا، ما خودمان انتخاب کرده‌ایم که اینجا باشیم.
یکی دیگر از دلایل این است که زندگی به‌راستی شگفت‌انگیز است. حتی زمانی که معتقدیم در یک شبیه‌سازی هستیم، همچنان می‌توانیم زیبایی زندگی را ببینیم، و ما با انتخاب ورود به اینجا و بخشی از آن بودن، به این زیبایی می‌افزاییم.
هر جا که نگاه کنیم، می‌توانیم زیبایی را ببینیم. برخورد موجی با ساحل شنی در روز گرم تابستانی. خش‌خش برگ‌ها در روز بادی پاییزی. توده‌های برف بلند که زمین را می‌پوشانند، که بار دیگر به مرگ موقتی فرو رفته است.
و بهار، فصلی که طبیعت بار دیگر زنده می‌شود! اولین تیغه‌های علف، اولین گل‌ها، اولین حشرات، نوای اولیه پرندگان.
و چه برسد به زندگی روزمره‌مان. ما با افراد دیگر ملاقات می‌کنیم، با آنها وقت می‌گذرانیم، و برای پیشبرد اهداف مشترک‌مان کار می‌کنیم. می‌خندیم، گریه می‌کنیم، عشق می‌ورزیم. با ناکامی‌های غم‌انگیز و لحظات خوشی کامل روبه‌رو می‌شویم.
تمام این‌ها و بسیاری چیزهای دیگر، اما برای تجربه‌ی واقعی آن باید در آن حضور داشته باشیم. باید از خودمان و یکدیگر آگاهی داشته باشیم و بفهمیم که ما یکی هستیم.
زیرا این همان حقیقت واقعی ماست. ارتباط ما با دیگران - دیگر انسان‌ها، دیگر حیوانات، گیاهان، زمین و خود وجود - واقعیتی است که اهمیت دارد. حتی اگر در یک شبیه‌سازی زندگی کنیم، مهم این است که این تجربه و عمل را با یکدیگر انجام می‌دهیم.
ما همگی به‌طور مستقل انتخاب کردیم که به این واقعیت وارد شویم، هر یک برای تحقق هدف خودمان، و با هم تحقق هدفی که به خاطر آن این واقعیت را ایجاد کرده‌ایم.
به‌قدری معنی‌دار است که ما آگاهانه بارها و بارها به این واقعیت وارد می‌شویم تا هر یک از زندگی‌های خود را در اینجا به‌طور کامل و حضوری سپری کنیم.
زمان مرگ - زمانی که می‌توانیم خودمان آن را انتخاب کنیم - تنها پس از آن است که هدف خود را برآورده کرده باشیم و هر کاری که می‌توانستیم برای هدف واقعیت انجام داده‌ایم، یا اگر به طور واقعی تمام فرصت‌های خود را برای آنها از دست داده‌ایم.
تا آن زمان - زندگی را به‌طور کامل زندگی کنیم! خودمان را پیدا کنیم، حضوری باشیم و بهترین تلاش خود را بکنیم! یکدیگر را پیدا کنیم، کاوش کنیم، بسازیم، معاشرت کنیم، عشق بورزیم و تکثیر شویم!
آگاه باشیم که هر لحظه ممکن است آخرین لحظه‌ی ما باشد و بر همین اساس زندگی کنیم. و هرگز از زندگی دیگران، فرصت‌هایشان برای تحقق هدف خود، یا معنای آنها نکاهیم.