Stel je eens voor dat je de kans krijgt om een gloednieuw, op virtual reality gebaseerd rollenspel te spelen.
In het spel begin je in de baarmoeder en op een dag word je geboren. Je herinnert je niets van deze realiteit en weet dus niets wanneer je je nieuwe leven in het spel begint. Langzaam groei je in het spel op tot een jonge persoon en uiteindelijk een volwassene. Het spel voelt voor jou volledig echt aan en je leeft er een vol en bewogen leven, totdat je sterft.
Je weet dit allemaal voordat je het spel begint. Je beseft dat je geboren zult worden in een volledig nieuw leven in het spel, totaal onwetend dat het om een spel gaat en wat daarbuiten ligt.
Je bent je er ook van bewust dat je gedurende het spel nooit de ware aard van je bestaan kunt ontdekken. Alleen wanneer je leven in het spel eindigt, keer je terug naar je eigen lichaam in deze realiteit en zul je je alles herinneren wat je nu weet, evenals alles wat je in het spel hebt meegemaakt.
Je weet vooral dat terwijl je in het spel bent, je feitelijk in coma ligt in deze realiteit. Je echte lichaam ligt in bed, verbonden met het spel via een directe hersen-computer interface, zonder iets te waarnemen van wat er in of rondom je lichaam gebeurt. Ondertussen voelt je lichaam in het spel zo echt als een lichaam maar kan zijn.
De tijd in het spel verloopt sneller dan hier, maar een typisch spel duurt nog steeds zo lang in onze tijd dat je lichaam hier wordt gevoed, getraind en verzorgd namens jou, zodat het niet onnodig verzwakt of ziek wordt tijdens het spel. Je kunt echter geen contact opnemen met je familieleden of vrienden die hier leven tijdens het spel.
Waarschijnlijk nemen ook enkele van je familieleden of vrienden deel aan het spel, aangezien het vanzelfsprekend een grootschalig multiplayer-ervaring is.
Natuurlijk herken je hen niet in het spel, noch herkent iemand van hen jou, aangezien niemand van jullie zich iets van jullie echte leven herinnert. Ieder van jullie leeft geheel nieuwe levens, misschien wel heel verschillend van je oorspronkelijke levens.
Toch zouden jullie elkaar misschien in het spel kunnen ontmoeten, en eenmaal terug in deze realiteit zouden jullie je ervaringen en inzichten kunnen vergelijken. Misschien ontmoet je in het spel nieuwe mensen met wie je ook na het spel vrienden kunt worden.
Velen van ons zouden waarschijnlijk een dergelijk spel willen uitproberen, vooral als onze levenssituatie dat toestaat. Velen van ons zullen het spel ongetwijfeld vaker willen spelen, maar ons werkelijke leven zou nog steeds hier zijn.
Toch kunnen we dankzij het spel tientallen of zelfs honderden nieuwe en afzonderlijke levens leven, die zich in verschillende tijden en hoeken van de wereld kunnen afspelen. De uitgangspunten van de levens die in het spel worden ervaren, kunnen sterk van elkaar verschillen - in het ene leven kan iemand arm en gemarginaliseerd zijn in het moderne Westen, in een ander rijk en bevoorrecht in het oude Rome, en weer een ander kan een piraat zijn in de ontdekkingsperiode in de Caraïben, enzovoort.
De spelwereld kan dus een historische simulatie van onze eigen wereld zijn, wellicht beginnend bij de dageraad van de mensheid of zelfs verder terug, tot aan het ontstaan van het universum. Misschien hebben we voordat de mensheid opkwam als andere levensvormen het spel gespeeld, en doen we dat af en toe nog steeds. Naarmate de spelwereld evolueert, kunnen we misschien spelen als kunstmatige intelligenties en robots als ze in het spel de capaciteit ontwikkelen om ons bewustzijn te dragen.
En als je zo'n spel zou spelen, hoe zou je het willen spelen? Zou je een persoonlijke reden of doel hebben om het spel überhaupt te beginnen, iets dat je wilt bereiken? Enkel voor amusement, of ook voor iets diepgaandere?
Bovendien, hoe zou je je omgeving binnen het spel willen beïnvloeden, wetende dat terwijl je in het spel bent, het de enige realiteit is die je kent? Zou je streven naar je eigen voordeel zonder je om anderen te bekommeren, denkend dat het slechts een spel is, zelfs al weet je binnen het spel dat niet?
Of zou je wensen dat, na een goed leven te hebben geleefd, je een spelwereld achterlaat die prettig is om naar terug te keren om een ander, ander leven te leven? En die ook voor anderen aangenaam zou zijn?
Als we erin slagen een dergelijk spel te creëren, dan wordt onze realiteit Arkhe - een basis voor een nieuwe gesimuleerde realiteit of meerdere daarvan, want het enige verschil tussen simulatie en realiteit is of het van binnen of van buiten wordt bekeken.
En als we er echt in slagen een dergelijk spel te creëren, dan hebben we geen reden meer om te twijfelen of we nu in zo'n spel leven.
Wees bewust en aanwezig in die mogelijkheid, evenals in dit moment, hier en nu, waar of wanneer dat dan ook mag zijn.