Als onze realiteit een simulatie is, is ons leven dan slechts een spel?
We kunnen het leven inderdaad als een spel beschouwen, of het nu een simulatie is of niet.
Een simulatie is waarschijnlijk veel meer, aangezien de makers ervan andere doeleinden kunnen hebben gehad dan alleen een spel te creëren.
Weinig spellen zijn "alleen maar" spellen. Niet iedereen raakt enthousiast van spellen, maar veel spelers vinden hun games zeer betekenisvol. Ze willen ze spelen, net zoals wij allemaal misschien dit grote levensspel willen spelen.
Als ons leven één groot spel is, is het dan de moeite waard om het te verspillen aan andere spellen? Ja, waarom niet - we hebben zelfs spellen binnen spellen en spelen die soms ook.
Maar als we op een computer, console of telefoon spelen, is het goed om na te denken over welke betekenis we daarin precies vinden. En vooral, kunnen we proberen diezelfde betekenis te vinden in deze realiteit - dit grotere spel - mogelijk op een nog grootser niveau?
Wat is dan verspilling? Dit leven is van jou, jij hebt het zelf gekozen. Natuurlijk is het aan jou om te beslissen hoe je het besteedt. Je kunt games spelen, middelen gebruiken, op de bank liggen en jezelf overeten terwijl je naar streamingdiensten kijkt. Je kunt ook anderen de schuld geven van de ellende in je leven. Absoluut.
Wanneer je leven in deze realiteit uiteindelijk eindigt en je terugkeert naar waar je vandaan kwam, hoe zal je dan terugkijken op zo'n leven? Was het een verspilling, of precies wat je wilde doen? Wat zou je score zijn in dit spel?
Alleen jij kunt dat beslissen, en je kunt dat alleen hier en nu beslissen. Is dit het moment dat je zelf niet eens wilt herinneren, of is dit het moment waarin je de bedoeling van je leven vervult, zoals jij dat wilde?
Als het leven een spel is, wat als dat spel geweld beloont? Zijn we hier allemaal tegen elkaar?
Het idee kan een kern van waarheid bevatten. Alleen wijzelf zijn verantwoordelijk voor ons eigen leven. Dit betekent echter niet eeuwigdurende oorlog en extra punten voor voltreffers.
We spelen gewelddadige spellen. Er is niets mis met gewelddadige spellen wanneer ze niet meer betekenis hebben dan amusement.
Maar een spel waarin spelers worden geboren zonder enige kennis van de realiteit of zelfs van hun ware zelf, en hun leven spenderen aan het nastreven van hun doel, door grote tegenslagen en successen heen, relaties aangaan en gezinnen stichten, altijd lerend en onderrichtend, om uiteindelijk te sterven en dan terug te keren naar de ware realiteit? Nee, geweld hoort hier niet thuis.
Het levensspel is betekenisvol. Het heeft een doel. We wilden hierheen komen, en we willen dat zeker nog vele malen opnieuw doen.
Als we hier geweld gebruiken, hinderen we elkaars vervulling van het doel. Als we iemand doden, kan hun doel niet langer worden vervuld. Als we iemand schaden, beperken en verhinderen we hun kansen om hun doel te bereiken. Het gekozen doel van niemand is waarschijnlijk om het slachtoffer van een ander te zijn.
Als we hier geweld gebruiken, continueren we een cultuur van geweld. We promoten door ons voorbeeld een gedrag dat ook tegen ons kan keren. Die cultuur kan nog sterk aanwezig zijn wanneer we de volgende keer in dit spel terugkeren. Wat als we die keer het slachtoffer zijn?
Bedenk dat dit leven van jou een spel is. Het is een volledig geoorloofde gedachte.
Zul je je spel verspillen? Gebruik je het om jezelf of anderen te vernietigen?
Of maak je er je beste leven ooit van?