Als we inderdaad in een simulatie leven en het leven slechts een spel is, welke betekenis heeft dan nog iets? Als de realiteit die we ervaren kunstmatig is en ons bewustzijn uit een echte werkelijkheid afkomstig is, waarom zouden we hier doorzetten in plaats van terug te keren naar de echte werkelijkheid, die onvoorstelbaar geavanceerd en overvloedig moet zijn om zo'n overtuigende virtuele werkelijkheid te kunnen creëren?

Waarom zouden we onszelf niet gewoon doden en ons leven hier beëindigen, vooral als het moeilijk is en vol mislukkingen?

Dat zou je jezelf zeker kunnen afvragen, maar net zo goed kun je jezelf afvragen waarom je dat zou doen.

Zoals we al hebben besproken, zijn we hier met een reden gekomen. We hebben ervoor gekozen om deze realiteit binnen te stappen, in het volle besef dat het leven hier anders is en vaak moeilijk en uitdagend.

Natuurlijk kunnen we niet weten waarom we hier zijn gekomen. We weten zelfs niet welke keuzes we hebben gemaakt om hier te komen. We weten niet hoe ons leven in de echte werkelijkheid was, noch waarom we ervoor kozen om tijdelijk in deze werkelijkheid te leven in plaats van ononderbroken verder te gaan in de plaats waar we vandaan kwamen.

We weten alleen dat we het gedaan hebben, en dat weten we omdat we hier zijn.

Misschien wilden we iets leren. Misschien ontbrak deze specifieke ervaring tussen onze vele ervaringen, en wilden we deze kant van het leven ook zien. Misschien kozen we deze tijd of deze plek omdat we die nog niet eerder hadden meegemaakt, of misschien was dit juist de soort ervaring die we opnieuw wilden beleven. Misschien kwamen we hier met onze vrienden en willen we de ervaring samen delen.

Als we dit leven zouden weggooien omdat het onaangenaam, moeilijk, of saai is, of als we het gevoel hebben dat we hebben gefaald of slecht behandeld worden, zouden we alles opgeven waarvoor we hier gekomen zijn.

En wat zouden we daaruit halen? We zouden terugkeren naar het leven en de werkelijkheid waar we vandaan wilden komen. Misschien keren we terug eerder dan ons bedoeling was. Natuurlijk kunnen we terugkeren, en natuurlijk zullen we dat ook doen, maar zelfs dan zouden we dit leven en de kansen die we op dit moment hebben, verspillen.

Tegelijkertijd moet erkend worden dat er uiteindelijk een moment komt waarop het tijd is om deze realiteit achter ons te laten, al is het maar tijdelijk.

Dit kan gebeuren door ziekte, ouderdom, een ongeluk, of geweld. Onze levens kunnen eindigen zonder dat wij daar zelf invloed op hebben.

Toch gebeurt dit steeds minder vaak. Dankzij de vooruitgang in wetenschap, technologie en geneeskunde sterven we minder vaak aan externe factoren die vroeger een zekere dood betekenden. We leven langer en gezonder.

Het is mogelijk dat we op een punt in onze ontwikkeling komen waar we de dood overwinnen. We zouden in staat kunnen zijn om alle ziektes te genezen, alle beschadigde of falende organen te vervangen, en zelfs het verouderingsproces zelf te stoppen. Misschien kunnen we in bijna elke situatie zo snel hulp ontvangen dat er niets verloren gaat, en zouden we ons misschien meer veerkrachtig en capabel kunnen maken.

Als dit gebeurt en we kunnen ervoor kiezen om bijna eeuwig te leven, betekent dat dan dat we dat moeten doen?

Nee, dat betekent het niet. Zelfs als we de dood overwinnen, kunnen we nog steeds altijd ons eigen leven beëindigen om dit leven te beëindigen en terug te keren naar de echte werkelijkheid.

We kunnen dit op elk moment doen. Nu, morgen, of wanneer we denken dat we hier hebben bereikt wat we dachten hier te vinden. Dit kan voor verschillende mensen heel verschillende dingen betekenen.

De een wil misschien duizenden jaren leven door hele tijdperken heen, een ander voelt misschien dat hij alles heeft bereikt wat hij wilde op zijn 27e, voor een derde is lijden en pijn misschien de maatstaf die alleen maar wacht om te worden vervuld.

Het beëindigen van je eigen leven kan soms de enige daad zijn waarin iemand zich echt vrij voelt. Wanneer iemand het uit vrije wil en na zorgvuldig overdenken doet, is het geen tragedie, maar een bewonderenswaardige daad die zelfs een viering waard kan zijn. Het is een gelegenheid om eer te betuigen aan een leven dat degene die het heeft geleefd als vol en compleet ervaart.

In de toekomst zal de dood ons alleen claimen als we dat willen, en we kunnen deze houding tegenover leven en dood nu al aannemen. Misschien voelen we ons op een dag dat het genoeg is geweest; misschien voelen we dat dit het was. Laten we dan een feest organiseren en vreugdevol vertrekken!

Maar zolang dit niet het moment is waarop we sterven, is dit het moment waarop we leven. Het is goed om aanwezig te zijn in dit moment en het volledig te ervaren, in al zijn schoonheid en ellende.

Dit is ons leven hier en nu. Leef het!