Is het niet een denigrerende term om de werkelijkheid een simulatie te noemen, alsof alles wat we hier ervaren niet echt is?
Nee, als we in een simulatie leven, is het van buiten de simulatie een nauwkeurige en gepaste term. We gebruiken hetzelfde woord voor de simulaties die we zelf creëren. En als er binnen een door ons gemaakte simulatie nieuwe simulaties zouden worden gecreëerd, dan zou die simulatie dat (uiteraard in zijn eigen taal) een simulatie noemen en onze creatie als de werkelijkheid beschouwen.
Het verschil tussen werkelijkheid en simulatie hangt dus af van waar de term wordt gebruikt. We noemen de omgeving die we ervaren de werkelijkheid, en de omgevingen die we creëren simulaties. Binnen onze simulaties zouden ze ervaren worden als werkelijkheden, tenminste wanneer ze ver genoeg gevorderd zijn zodat de entiteiten binnenin meningen kunnen vormen over de aard van de werkelijkheid.
Op dezelfde manier wordt in de werkelijkheid – laten we het Arkhe noemen – die onze ervaren werkelijkheid heeft gecreëerd, het een simulatie genoemd en Arkhe zelf een werkelijkheid.
Met andere woorden, alle werkelijkheden zijn simulaties voor hun scheppers en werkelijkheden voor hun bewoners. De enige uitzondering op de regel is de fundamentele werkelijkheid, Anarkhe, die niet is gecreëerd en simpelweg is, en waaruit alle andere werkelijkheden voortkomen.
Wat als we in de fundamentele werkelijkheid leven? Dan zou het een fout zijn om de werkelijkheid een simulatie te noemen, toch?
Klopt, dat zou het zijn. Maar zoals we al eerder hebben besproken, is het onwaarschijnlijk dat we in de fundamentele werkelijkheid leven als het creëren van simulaties mogelijk is.
Onze werkelijkheid zou Anarkhe kunnen zijn, maar al millennia lang zijn we tot de conclusie gekomen dat de werkelijkheid die we ervaren niet Brahman, Tao, Sunyata, de Hemel, of Al-Haqq is, maar een creatie of illusie van iemand of iets, waaronder, achter of buiten zich de ware werkelijkheid bevindt - Arkhe - die in deze werkelijkheid voor ons onbegrijpelijk is.
Ook al beschouwen we tegenwoordig, in het licht van materialisme, empirisme en rationalisme, de werkelijkheid die we ervaren en waarnemen als de fundamentele en enige bestaande werkelijkheid, de waarheid is dat binnen elke simulatie een materialistische, empirische en rationele benadering tot dezelfde conclusie leidt. Vanuit de simulatie kan men de externe werkelijkheid niet waarnemen, omdat het de simulatie zou breken en het doel ervan teniet zou doen.
Een wetenschappelijke benadering vertelt ons dus alleen hoe de werkelijkheid die we ervaren eruitziet. Het kan ons niet vertellen of de werkelijkheid die we ervaren authentiek is.
Hoe kunnen we dan aanwezig zijn in een werkelijkheid die misschien niet eens echt is?
Zelfs als onze ervaring van de omringende werkelijkheid en zelfs onze lichamen deel uitmaken van een simulatie, zijn we nog steeds authentiek. Zelfs als we uit Arkhe naar deze werkelijkheid zijn gekomen, zijn we hier nu, in dit moment, en dat is de enige plek waar we aanwezig kunnen zijn. Onze innerlijke werkelijkheid is altijd authentiek; we moeten het alleen vinden en beleven.
Door hier en nu aanwezig te zijn, kunnen we in onszelf zekerheid, sereniteit en vrede vinden, die ons in staat stellen de onzekerheid en chaos van de externe ervaring onder ogen te zien zonder angst of dat we erdoor worden overweldigd. Hierdoor kunnen we samen met anderen van de ervaren werkelijkheid een plek maken waar we kunnen gedijen, liefhebben en bloeien, en zowel ons eigen doel als dat van deze simulatie vervullen, wat dat ook moge zijn, en wanneer de tijd daar is, kunnen we met vreugde terugkeren naar Arkhe.